دویی به مذهب فرمانبران عشق خطاستخدا یکی و محبت یکی و یار یکی
***
زدراز آرزویی ، من و دست کوته آخر
نه ترا ببر گرفتم ، نه دل ازتو بر گرفتم
***
همت مردانه میخواهد گذشتن از جهان
یوسفی باید که بازار زلیخا بشکند
***
زلیخا مرد از حسرت که یوسف گشت زندانی
چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی
***
عشق بازی را چه خوش فرهاد مسکین کرد و رفت
جان شیرین را فدای جان شیرین کرد و رفت
***
فریب تربیت باغبان مخور ای گل
که آب میدهد و گلاب می گیرد
***
بباغ دل درین بستان سرای عالم فانی
نهال آرزو منشان که بار آرد پشیمانی
***
ترا به مهر و وفا اعتبار نتوان کرد
چرا که عمری و بر عمر اعتباری نیست
***
ای که گفتی عشق را درمان به هجران کرده اند
کاش میگفتی که هجران را چه درمان کرده اند
***
وصل است ورنه مرگ علاج مریض عشق
بیچاره من که نه اینم رسد نه آن
***
عجب نبود اگر عاشق زچشم یار می افتد
طبیب مهربان از دیدۀ بیمار می افتد
***
زحمت چه میکشی پی درمان ما طبیب
ما به نمی شویم و تو بد نام می شوی
***
با رقیبان سخن از کشتن من میگوید
کشتن اینست که با غیر سخن میگوید
***
نترسم با غیر اگر خو کنی
تو با ما چه کردی که با او کنی
***
طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری
غلط میگف خود را کشتم و درمان خود کردم
***
نقش پایی بسر کوی تو دیدم مردم
که چرا غیر من آنجا دگری می آید
***
گشت یارم یار غیر، آیین یاری را ببین
شد به دشمن دوست ، رسم دوستداری ببین
ساخت عمری با رقیبان و دمی با ما نساخت
سازگاری را نگر ، ناسازگاری ببین
***
من زین دو روز عمر برنجم چه میکند
بیچاره خضر زنده گی جاویدان را
***
در قمار عشق باشد باختن نقش مراد
تا کسی را دل نرفت از دست صاحبدل نشد
***
به یک نظر دل دین باختم و جان باقیست
برای آنکه ببازم به یک نگاه دگر
***
کو حریفی که کند سیر قمارم درعشق
پاک بازم بخدا پاک بری می خواهم
***
بوسۀ زان دهن تنگ بده یا بفروش
کاین متاعیست که بخشند و بها نیز کنند
***
شنیده ام که بجان بسته یار قیمت بوس
هزار جان به تنم نیست صد هزار افسوس
***
بجای وعدۀ یک بوسه صد جان دادم و شادم
نمی دانم گرم یک بوسه میدادی چه میدادم؟
***
گفتی که دهد جان که ببوسد دستم ؟
من میدهم و پای ترا می بوسم
***
تو عهد شکن خواهی و من بسکه ضعیفم
یک عهد به صد سال شکستن نتوانم
***
مگو کافر ندارد راه در جنت ، بیا بنگر
برآن روی بهشتی زلف کافر، خال هندورا
***
عجب دارم از زلف مشکین او
چو با اوست دایم پریشان چراست؟
***
بی تاب گشت هر که برویت نظاره کرد
زلف تو تاب داشت که پهلوی او نشست
***
مارا نمانده تابی از تابش رخ تو
تنها بروی آتش زلف تو تاب دارد
***
به ادای نگهت نرگس شهلا نرسد
به سیه کاری زلفت شب یلدا نرسد
وعدۀ وصل به فردا دهی و میدانی
هر که امروز ترا دید به فردا نرسد
***
زنجیر بر مجنون نهند، ازآنکه عاقل گردد او
زنجیر زلفت میکند ، دیوانه را دیوانه تر
***
شنیدم کس به کس چون دیر ماند خوی او گیرد
بسی در زلف پر تاب تو ماندم از چه بی تابم
***
زلف جانان را چه نسبت با حیات جاویدان
حیف باشد آنقدر کوته نظر باشد کسی
***
ایکه گفتی دل گم کرده ز زلفم بستان
ما دل خود نشناسیم ز بسیاری دل
***
آن زلف مکن شانه که زنجیر دل ماست
برهم مزن آن سلسله را شانه نگهدار
***ادامه دارد ...
